Χρήστος Χαλαζιάς's blog

Η εσωστρέφεια διχάζει το Π.Α.Σ.Ο.Κ.

Χρήστος Χαλαζιάς — Mon, 09 Jan 2012 12:17:07 +0000

Η εβδομάδα που έρχεται είναι ίσως η πιο δύσκολη από την εποχή του Πεντελικού (τότε που ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είπε ότι το κίνημα δεν τεμαχίζεται και δεν κληρονομείται*) αφού η πρόταση του Παπανδρέου για διαρχία και οι εκλογές για αρχηγό να γίνουν μετά τις εθνικές εκλογές έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις μέσα στο κόμμα. Αν κάποιος εξαιρέσει τα εναπομείναντα «προεδρικά» κανένας άλλος δεν έχει τη διάθεση να περιμένει μέχρι το καλοκαίρι για το νέο αρχηγό, και το θέμα της διαρχίας , μια πρόταση που έκανε το 1996 στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και απορρίφθηκε από τον ίδιο τον κ. Παπανδρέου με το αιτιολογικό ότι θα δημιουργήσει πολλαπλά προβλήματα μέχρι του σημείου της διάσπασης. Κάτι που σήμερα μετά από την ρήξη ανάμεσα κόμματος και κοινωνίας με την πολιτική που ακολούθησε το δυο τελευταία χρόνια είναι πολύ μεγάλη. Παρ’ όλο που η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από το Πολιτικό Συμβούλιο, ο κ. Παπανδρέου δεν την απέσυρε αλλά ζήτησε να πάει στο εθνικό συμβούλιο. Η στάση αυτή της εμμονής του δημιούργησε είδη τις πρώτες αντιδράσεις από των Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, Άννα Διαμαντοπούλου και του Ανδρέα Λοβέρδου, ενώ αναμένονται μέχρι την ήμερα της συνεδρίασης του Εθνικού Συμβουλίου ομοβροντία δηλώσεων στελεχών που ίσως οδηγήσει σε δυο κομμάτια το κίνημα. Τα εναπόμεινα στελέχη στο πλευρό του Γ. Παπανδρέου πιστεύουν ότι η πλειοψηφία των μελών του Εθνικού Συμβουλίου τον υποστηρίζουν τυφλά (βέβαια ξεχνούν ότι το 2009 κινδύνεψε να μη εκλεγεί ο προτεινόμενος από τον Γ. Παπανδρέου γενικός γραμματέας) θα την κερδίσει μάχη, ορισμένα πρωτοκλασάτα στελέχη έχουν αναλάβει πρωτοβουλίες στήριξης ενώ οι «δελφίνοι» δημιουργούν ένα στείρο αντιπαπανδρεϊκό μπλοκ, και δεν έχουν κοινή στρατηγική. Χαρακτηριστικό είναι ότι τη στιγμή που ο Παπανδρέου άνοιξε τα χαρτιά του δεν υπήρξε συντονισμένη αντίδραση απλά δήλωσαν ότι θα τα πουν στο Εθνικό Συμβούλιο, και ο μόνος που αντέδρασε ήταν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Η στρατηγική των τριών δελφίνων έχει πολλαπλά εμπόδια που δύσκολα ξεπερνιούνται μετά τη δίχρονη αντιλαϊκή πολιτική, που υποστήριξαν με πάθος. Είναι δύσκολο να μιλήσουν για κοινωνική πολιτική, η για αλλαγή πολιτικής. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος κρατά μια στάση αναμονή, είτε περιμένει να πάρει το «δακτυλίδι».ή θέλει να σταθεροποιήσει τις επαφές του με τα πρωτοκλασάτα στελέχη του στενού Παπανδρεϊκούς περιβάλλοντος που ψάχνουν στέγη για την επόμενη μέρα. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης προσπαθεί να προσεταιριστεί το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ που ελέγχεται από τους Παπανδρεϊκού, και δεν βλέπουν με καλό μάτι τις κινήσεις του, και την κριτική που ασκεί. Ο Ανδρέας Λοβέρδος αν και έρχεται πρώτος με μικρή διαφορά από τον Ευάγγελο Βενιζέλο (που στην εκλογή για αρχηγό το 2007 τον στήριζε με πάθος), τον θεωρεί ως τον μοναδικό αντίπαλο του. Στο εθνικό συμβούλιο θα κατακεραυνώσει την πρόταση της διαρχίας αλλά θα είναι ενωτικός ο ρόλος του, γιατί αντιλαμβάνεται ότι τότε θα είναι σίγουρα χαμένος αλλά θέλει να παραμείνει μελλοντικός δελφίνος. Η στάση της Υπουργού Παιδείας κ. Άννας Διαμαντοπούλου αν και είναι υπέρ να κλείσει το γρηγορότερο η διαδοχολογία δεν έχει σταθεροποιηθεί η θέση της, μέχρι στιγμή, και ακολουθεί την ίδια στρατηγική του 2007, να παρακολουθεί το εσωκομματικό παιχνίδι και ανάλογα την τελευταία στιγμή να πάρει την ανάλογη θέση. Η απόφαση της κυρίας Λουκά Κατσέλη - αν και δεν έχει ξεκαθαριστεί μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- θα είναι ανατρεπτική στα σχέδια πολλών εκ των δελφίνων. Μη ξεχνάμε ότι είναι ή μόνη που συνέχεια διαφωνούσε με την μνημονιακή πολιτική και δεν ψήφισε το άρθρο 37, με αποτέλεσμα να διαγραφεί από την κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Οι αποφάσεις του εθνικού Συμβουλίου είναι πολύ σημαντικές όχι μόνο για το ποιος θα είναι ο επόμενος αρχηγός, αλλά ποιο θα είναι το μέλλον της παράταξης που το 1974 ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου κατόρθωσα να ενώσει τις κεντρώες δυνάμεις σε μια στέγη. Όπως αναμένονται με πολύ ενδιαφέρον και οι τοποθετήσεις αλλά και η αυτοκριτική των φερομένων ως υποψηφίων στην πολιτική εφήρμοσαν και πια θα ακολουθήσουν όταν εκλεγούν. * Ήταν η πρώτη έντονης εσωκομματικής αμφισβήτησης του Ανδρέα Παπανδρέου, στην οποία ο Κώστας Σημίτης πρωτοστάτησε. Η μεγάλη σύγκρουση δόθηκε το 1991, στη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής, στο ξενοδοχείο «Πεντελικόν», όπου ο κ. Σημίτης «συνασπίστηκε» με τους Γ. Γεννηματά, Κ. Λαλιώτη, Θ. Πάγκαλο και Βάσω Παπανδρέου, για να εκλέξουν γραμματέα του ΠΑΣΟΚ τον Παρασκευά Αυγερινό,κόντρα στην πρόταση του προέδρου που ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Αρνήθκε στο τέλςο να τους ακολουθήσει ο Γ, Γεννηματάς και αποσύρθηκε η πρόταση τους.

Αλήθειες για το χρέος της χώρας

Χρήστος Χαλαζιάς — Thu, 05 Jan 2012 12:18:20 +0000

Τα δυο τελευταία χρόνια οι χώρα μας δέχθηκε βροχή συκοφαντιών από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης κατά κύριο λόγο από γερμανικά, αλλά και από τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη, αγνοώντας όχι τους καλούς τρόπους, αλλά και βασικά άρθρα της ιδρυτικής διακήρυξης της τότε Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ένωσης και μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από το 2009 έγινε σαφές και επιβεβαιώθηκε με τη δήλωση του κ Σοιλμπε : ότι την Ελλάδα την δανείζουμε και εισπράττουμε τους υψηλότερους τόκους. Η περίφημη αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών – μελών, δεν υπάρχει σήμερα στην ουσία, αλλά ως ευχή, αφού τα δάνεια που μας δίνουν δεν είναι βοήθεια για να βγει η χώρα από την κρίση, αλλά για να μην πτωχεύσει, φοβούμενοι μην συμπαρασύρει και άλλες χώρες που πνίγονται στα χρέη(Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Ιρλανδία, Πορτογαλία) σε πτώχευσης και κατά συνέπεια διαλυθεί η Ευρωζώνη. Κάτι που θα κοστίσει οικονομικά πολύ περισσότερο στη Γερμανία. Οι ισχυρές χώρες μέλη της Ευρωζώνης, εκμεταλλεύτηκαν πολύ καλά τις νότιες χώρες, με τις εξαγωγές των βιομηχανικών τους προϊόντων, υποχρεώνοντας με κάθε τρόπο στην αλόγιστη αγορά οπλικών συστημάτων, οδηγώντας με μεθοδευμένες οδηγίες στον περιορισμός της γεωργική παραγωγής, αναγκάζοντας τες να εισάγουν φτηνά καταναλωτικά αγαθά από τρίτες χώρες κ.α. Οι ισχυρές χώρες της Ευρωζώνης ανέπτυξαν την διαφθορά με την υπογραφή υψηλών συμβάσεων εξαγωγής βιομηχανικών προϊόντων τους. (Είναι γνωστό το διεθνές σκάνδαλο της Ζιμενς και το εσωτερικό των υποβρυχίων που εκδικάζετε τώρα στη Γερμανία). Για όλα αυτά δεν φταίνε μόνο οι εταίροι μας, αλλά και η πολιτική της σιωπής που ακολούθησαν όλα αυτά τα χρόνια οι πολιτικοί μας. Ας δούμε όμως κατά πόσο έχουν δίκιο οι εταίροί μας, να μας συκοφαντούν ή να απαιτούν από τη χώρα μας, όλα αυτά που απαιτούν σε βάρος του Ελληνικού λαού. Για μεν τη Γαλλία είναι γνωστές αποικιοκρατικές συμβάσεις που υπέγραψαν οι πολιτικοί μας στις δεκαετίες 50 και 60 για τους βωξίτες, τη ΔΕΗ την εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων κ.α. Τη Γερμανία την ξέρουμε πολύ καλά – όχι μόνο εμείς αλλά ολόκληρη η Ευρώπη – και την σκληρή της μπότα την γευτήκαμε στη διάρκεια του Β. παγκοσμίου Πολέμου, με την κατοχή. Ως κατακτητής έδειξε την βαρβαρότητά του με την αρπαγή των οικονομικών αποθεμάτων, γεωργικών προϊόντων, με τη σύναψη υποχρεωτικού δανείου από την τράπεζα Ελλάδος για την πολεμική μηχανή του Γ΄ Ράιχ. Οι αγριότητες με τις ομαδικές εκτελέσεις – για ένα γερμανό εκτελούσαν πενήντα Έλληνες πολίτες. Έκαψαν ολόκληρα χωριά μαζί με τους κατοίκους μέσα στα σπίτια όπως στα Καλάβρυτα, η σε φούρνους όπως στο Χορτιάτη της Θεσσαλονίκης ή την ομαδική εκτέλεση στο Δίστομο, κ.α. Ατελείωτες είναι οι αγριότητες των γερμανών στρατιωτών. Για όλα αυτά τα απάνθρωπα εγκλήματα, σε βάρος της χώρας μας οι Γερμανοί δεν απολογήθηκαν πουθενά, δεν τιμωρήθηκε κανείς για τις πράξεις αυτές, δεν πλήρωσαν μέχρι σήμερα ούτε μια δραχμή ή έστω ένα σεντς. Δεν αποκατέστησαν ούτε ένα από τα αθώα θύματά τους. Δεν επέστρεψαν ούτε το υποχρεωτικό δάνειο. Με το τέλος του Β. παγκοσμίου Πολέμου οι σύμμαχοι ( Μεγάλη Βρετανία – Ηνωμένες Πολιτείες και η τότε Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) επικαλέστηκαν στη συνδιάσκεψη του Λονδίνου το 1952 το επιχείρημα ότι η Γερμανία έχει χωριστεί σε δυο κράτη και το θέμα της αποκατάστασης των αποζημιώσεων θα το δουν στο μέλλον και όταν η Γερμανία ενωθεί. Στην συμφωνία αυτή του Λονδίνου οι ΗΠΑ και Βρετανία χάρισαν όλα τα χρέη με στόχο να μπορέσει να αναπτυχθεί ή χώρα και οι αποζημιώσεις πάγωσαν μέχρι νεωτέρας. Με την πτώση του τοίχους και την Ένωση της όλες αυτές οι αποφάσεις δεν έχουν ενεργοποιηθούν. Οι μεν γερμανοί το παίζουν γερμανοί και καλά κάνουν για το δικό τους συμφέρον. Οι δικοί μας πολιτικοί γιατί σιωπούν; Δεν θα έπρεπε να αποκαταστήσουν τα θύμα προσφεύγοντας στον ΟΗΕ και στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης; Μια υποχρέωση όχι μόνο πολιτική, αλλά υποχρέωση της χώρας απέναντι στα χιλιάδες θύματα της γερμανικής θηριωδίας και έναντι της ιστορίας. Την στιγμή αυτή που η χώρα απειλείται είτε με χρεοκοπία, είτε με έξοδο από την Ευρωζώνη με προεξέχουσα την γερμανική πολιτική ελίτ. Μήπως οι πολιτικοί μας ηγέτες πρέπει να οργανώσουν μια οργανωμένη εκστρατεία ενημέρωσης όλων των εταίρων μας, και των λαών τους, τους διεθνείς οργανισμούς, και κάθε φορέα που θα μπορούσε να επηρεάσει προς την δίκαια κατεύθυνση και αντιμετώπιση της χώρας μας. Έτσι ώστε να σταματήσει η συκοφαντική εκστρατεία των γερμανικών μέσων ενημέρωσης και των πολιτικών της, που όλες τις ευθύνες τις ρίχνουν στη χώρα μας. Τέλος ο λογαριασμός αντί για ελλείμματα να μας βγάλει δανειστές των γερμανών.

Κόντρα Ξύρισμα Στις Κρατικές Δαπάνες

Χρήστος Χαλαζιάς — Tue, 03 Jan 2012 10:48:40 +0000

Τις μέρες αυτές συνήθως όλοι προσπαθούμε πέρα από τις ευχές να κάνουμε και κάποιες αναλύσεις για το νέο χρόνο. Για να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερη προσέγγιση θα πρέπει να δούμε και τις δυο πλευρές της κοινωνίας, των πολιτών και των πολιτικών δράσεων. Σήμερα πέρα από τις εκτιμήσεις θα πρέπει να μιλάμε με πραγματικά στοιχεία τα οποία αφήνει κληρονομιά ο χρόνος που φεύγει στο νέο που έρχεται. Για να δούμε προς τα πού θα πάει η χώρα και κατά συνέπεια η ελληνική κοινωνία, θα πρέπει οι κυβερνώντες να πουν την αλήθεια για την οικονομική κατάσταση και δράση. Η σημαντική και κρίσιμη σύνοδος για την Ευρωζώνης από το Δεκέμβρη του 2011 μεταφέρθηκε στο Μάρτη του 2012, όπου σε αυτή τη σύνοδο θα κριθεί το μέλλον της Ευρωζώνης, αλλά και της χώρας μας. Στα μέσα Γενάρη θα έρθει η τρόικα, για να παραλάβει από τους αρμόδιους υπουργούς τα προγράμματα – δεσμεύσεις και όχι προτάσεις, όπως τι γίνεται με το κλείσιμο της οικονομικής διαφοράς του προϋπολογισμού του 2011, το σχέδιο μείωσης του κράτους, με τις απολύσεις υπαλλήλων, και κλείσιμο οργανισμών. Το P.S.I πρέπει να υπογραφεί άμεσα, αν φυσικά δεν συμβεί κάποια ανατροπή στην Ευρώπη και στη χώρα μας. Θα πρέπει η κυβέρνηση «Σωτηρίας» να προχωρήσει έστω και με οριζόντιες αποφάσεις στις μεταρρυθμίσεις τις οποίες έχει υπογράψει με την καθοδήγηση της τρόικας. Για να υλοποιηθούν όλα αυτά, τα κόμματα που συμμετέχουν πρέπει να υποστείλουν την προεκλογική σημαία, γιατί διαφορετικά θα δημιουργηθούν πολύ περισσότερα προβλήματα αξιοπιστίας, δίνοντας αφορμή στους εταίρους να μας σχολιάσουν αρνητικά, μιας και η χώρα θα λειτουργεί στους προεκλογικούς πανηγυρισμούς. Η κυβέρνηση «Σωτηρίας» με επικεφαλής τον κ. Λουκά Παπαδήμο και τη στήριξη των τριών κομμάτων της Βουλής, θα πρέπει να πάρει σημαντικές αποφάσεις, και να απαγορεύσει στους υπουργούς να μετατρέπουν τα υπουργεία σε ψηφοθηρικά κέντρα, κυρίως οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ να τα μετατρέπουν σε κέντρα ισχύος για τη διαδοχή, αγνοώντας τα κοινωνικά καθημερινά προβλήματα των πολιτών. Της Νέας Δημοκρατίας οι υπουργοί να σταματήσουν τα παιχνίδια για να μην «χρεωθούν» ευθύνες επενδύοντας σε εκλογικά οφέλη. Ο ΛΑΟΣ με τους τέσσερις υπουργούς – όσοι έχουν αρμοδιότητες – τρέχουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα που έχουν βρει στο υπουργείο τους. Θα πρέπει για να προχωρήσει η χώρα να βάλει η κυβέρνηση αυτή στόχους ουσίας και όχι ισορροπιών. Κάνοντας ένα πρόχειρο απολογισμό θα δούμε πολλές καθυστερήσεις σε ουσιώδη θέματα: Τα ΕΣΠΑ για δυο χρόνια είναι ακόμη στα συρτάρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η αγορά στη χώρας μας στενάζει. Θα πρέπει να αναβαθμιστεί το κέντρο της Αθήνας, περιορίζοντας την εγκληματικότητα που αποτρέπει την προσέλευση τουριστών, και αυτό το απέραντο παζάρι μαϊμούδων – προϊόντων που καταστρέφει τους μικρό επαγγελματίες. Να σταματήσουν οι κοκορομαχίες κυρίως των δυο μεγάλων κομμάτων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ για να μπορέσει να προχωρήσει η χώρα, και να καλύψει την τρύπα των 11δις ευρώ του προϋπολογισμού του 2011. Έκτός αν η κυβέρνηση σωτηρίας σχεδιάζει πάλι να βάλει φόρους στις ίδιες κοινωνικές ομάδες, που πρώτον, δεν μπορεί να αποκρύψει τίποτα από τα έσοδα της, και δεύτερον δεν αντέχει άλλο, οικονομικά έχει στερέψει. Αυτό θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι κυβερνώντες, στη δεινή θέση που έχουν περιέλθει αυτές οι κοινωνικές ομάδες το πώς θα αντιδράσουν είναι απρόβλεπτο. Πρέπει άμεσα να γίνουν περικοπές στις δαπάνες των υπουργείων: δεν μπορεί ένας υπουργός να έχει δυο ή τρία υπουργικά γραφεία, και να απασχολεί τριάντα ή σαράντα συμβούλους με αρκετούς «παρασυμβούλους». Να προχωρήσουν στην απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, να καταργηθεί ην γραφειοκρατία που είναι μια από τις βασικές αιτίες της διαφθοράς και εμπόδιο στην ανάπτυξη. Σωστή αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας. Δεν είναι δυνατόν π.χ το ΙΚΑ να έχει ιδιόκτητο κτήριο στην ίδια περιοχή και να νοικιάζει άλλο πανάκριβα. Η κυβέρνηση που το ξέρει πολύ καλά το «κόντρα» ξύρισμα και το εφαρμόζει στους μισθωτού και τους συνταξιούχους ας το εφαρμόσει με την ίδια ταχύτητα και αποφασιστικότητα στις κρατικές δαπάνες. Και τότε δεν θα χρειαστεί να γίνουν τόσο μεγάλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.

«Πόθεν έχσες» Μια διαχρονική κωμωδία.

Χρήστος Χαλαζιάς — Tue, 27 Dec 2011 10:52:06 +0000

Για μια χρονιά ακόμη δόθηκαν στη δημοσιότητα τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών , με ελλιπή στοιχεία, κυρίως για τις τραπεζικές τους καταθέσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο έλληνας πολίτης να βγάλει σωστά συμπεράσματα για την οικονομική διαφάνεια των εκπροσώπών του. Η Ειδική Επιτροπή της Βουλής με την «επεξεργασία» των στοιχείων που έδωσε δημιούργησε στρεβλή εικόνα , η οποία ενδεχομένως θα ήταν διαφορετική αν είχαν δημοσιοποιηθεί όλα τα στοιχεία, και των έντεκα βουλευτών με καταθέσεις στο εξωτερικό. Από τότε που καθιερώθηκε το «πόθεν έσχες» για την μη συκοφαντούνται οι πολιτικοί, επαναλαμβάνεται η ίδια κωμωδία. Καλύπτεται μόνο το έσχες, δηλαδή τα περιουσιακά τους στοιχεία, οι αποδοχές τους, ως βουλευτές ή από το επάγγελμα τους, και οι όποιες τραπεζικές καταθέσεις, η ομόλογα, δηλαδή το πόθεν μένει ακόμη και σήμερα λευκή σελίδα. Αυτό που λέει ο όρος διαφάνεια και αυτό που θέλει να γνωρίζει ο λαός είναι το «πόθεν» δηλαδή το πώς αποκτήθηκαν τα περιουσιακά στοιχεία τους. Δεν είναι κατακριτέο ένας πολιτικός να είναι πλούσιος. Πρέπει όμως να αποδεικνύει με συγκεκριμένα στοιχεία πως τα απέκτησε ή το πόσο πλούσια είναι η σύζυγος του. Με τη δήλωση του πόθεν, που εμπεριέχει όλα τα τεκμήρια της απόκτησης των περιουσιακών στοιχείων μπορεί να φανεί ποιοι και πως εκμεταλλεύτηκαν τις θεσμικές τους θέσεις. Με αυτό τον τρόπο θα προστατευτεί η τιμή των πολιτικών από τα σενάρια που τους φέρουν πρωταγωνιστές σε ύποπτες συναλλαγές με την οικονομική ελίτ. Η λογική του πράγματος είναι ότι όσοι διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα ή βρίσκονται οπωσδήποτε κοντά σε μια θεσμική θέση που διαχειρίζονται χρήματα πρέπει να είναι καθαρή, και η καθαρότητα τους, πρέπει να ελέγχεται επί της ουσίας και όχι τυπικά. Έτσι εφευρέθηκε με αρχαιοελληνικές ρίζες που συνεχίζεται μέχρι σήμερα η περίφημη δήλωση του «πόθεν έσχες», δηλαδή από πού προέρχονται τα περιουσιακά στοιχεία, «γιατί η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι μόνο τίμια αλλά πρέπει να φαίνεται τίμια». Αυτό που θα πρέπει να αλλάξει στην όλη διαδικασία είναι η λογική του συστήματος, όχι τι έχεις, αλλά τι απέκτησες κατά τα χρόνια που εξελέγης ή επιλέγεις να διαχειριστείς δημόσιο χρήμα. Βέβαια μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να ελεγχθεί, αν και το πιθανότερο είναι να χρησιμοποιηθούν κανάλια απόκρυψης, του πλουτισμού μέσο συμμετοχής σε ανώνυμες εταιρίες, σε συγγενικά πρόσωπα ή σε off shore εταιρείες. Με τον τρόπο που γίνεται ο έλεγχος του «πόθεν έσχες» είναι καλύτερα να καταργηθεί όλη αυτή η διαδικασία καθώς το μόνο που προσφέρει είναι άλλοθι για την τακτοποίηση της συνείδησης όσων πολιτικών την χρειάζονται. Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι η δημιουργία μιας ανεξάρτητης επιτροπής από έγκριτους δικαστικούς, οικονομολόγους, και έμπειρους ορκωτούς λογιστές με εντολή να ελέγχουν και να συγκρίνουν με το παρελθόν εν λευκώ τα στοιχεία που δίνονται από όλους τους υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος. Διαφορετικά κάθε χρόνο θα είμαστε θεατές στο ίδιο έργο πυροβολώντας δικαίως και αδίκως όλο το πολιτικό σύστημα. Είναι τόσο δύσκολο να γίνει κατανοητό από τους ιθύνοντες;

Η εφεδρεία δεν είναι η λύση για το δημόσιο

Χρήστος Χαλαζιάς — Thu, 22 Dec 2011 12:31:15 +0000

Από την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους η κομματική επέλαση στην κρατική μηχανή ήταν το πρώτο μέλημα κάθε πολιτικού αρχηγού. Από την μεταπολίτευση και μετά την συντήρηση ανέλαβαν τα κομματικά στελέχη που ονομάστηκαν και «δικά τους παιδιά» που έγινε και κεντρικό προεκλογικό σύνθημα των δυο εξουσιαστικών κομμάτων. Η ξεδιάνδροπη κομματικοποίηση του κράτους ήταν ο απλούστερος τρόπος για να «συμμορφωθεί» η κρατική μηχανή με τις επιθυμίες των πολιτικών προϊσταμένων και να «δικαιωθούν» αυτή που είχαν αδικηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση. Μέχρι την χρονιά που ψηφίστηκε ο νόμος Πεπονή για τις προσλήψεις στο δημόσιο με τη διαδικασία του ΑΣΕΠ, ο πιο χυδαίος ρουσφετολόγος πολιτικός έπρεπε να επενδύσει στην ιδιοτέλεια με ευγενή κίνητρα καθολικής αποδοχής του πελατειακού συστήματος αναξιοκρατίας. Δυστυχώς το κράτος μπορεί σήμερα να περνά την πιο μεγάλη κρίση στη σύγχρονη ιστορία του αλλά όπως δηλώνουν πολιτικοί από όλα σχεδόν τα κόμματα είναι δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία. Το πρόβλημα της κομματικοποιημένης δημόσιας μηχανής επισημαίνεται με τα χειρότερα μελανά χρώματα, από τους πολιτειακούς παράγοντες, αλλά στην πράξη γίνονται πάλι τα ίδια: δεν θέλουν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο για να φτιάξουν μια ανεξάρτητη, αξιοκρατικά στελεχωμένη δημόσια διοίκηση, είναι δύσκολο γιατί το εκλογικό κόστος θα είναι πολύ μεγάλο, γι’ αυτό δεν μπορούν να προχωρήσουν οι αλλαγές, ή οι όποιες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται ειδικά αυτό τον καιρό. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα «στελέχη διοικούν και οι πολιτικοί απλά επιβλέπουν» δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει η μηχανή με όσα μύρια αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της χώρας. Όλοι γνωρίζουμε ότι κάτι πρέπει να γίνει, τόσο από την πικρή εμπειρία από το χθες μέχρι σήμερα, όσο και από την πετυχημένη εμπειρία άλλων ευρωπαϊκών χωρών που να έχουν περίπου τα ίδια δεδομένα με την δική μας χώρα. Το πρόβλημα είναι δύσκολο και έχει μεγάλο πολιτικό κόστος , αλλά η οικονομική ανάπτυξη και η αποτελεσματική αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων απαιτούν μια σοβαρή και μακριά από την κομματικοποίηση κρατική μηχανή. Ο Ελληνικός λαός πρέπει να πεισθεί ότι οι αλλαγές και οι όποιες μεταρρυθμίσεις γίνονται είναι δίκαιες και ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων. Δεν μπορεί ο πολιτικός προϊστάμενος να προβαίνει σε οριζόντιες αποφάσεις, χωρίς να λαμβάνει υπόψη καθόλου τις ανάγκες των υφισταμένων του. Δεν φταίει ο πολίτης που πριν τριάντα χρόνια προσελήφθη με ρουσφέτι στο δημόσιο αλλά ο πολιτικός που χωρίς να εξετάσει τα επαγγελματικά του προσόντα, έβλεπε μόνο αν ήταν κομματικό ψηφοσυλέκτης ή καλός αφισοκολλητής, όπως δεν του είπε ότι μετά από τριάντα χρόνια έστω και να είχες τα τοπικά προσόντα δεν σου τα αναγνωρίζω, και σε βγάζω σε εφεδρεία, ή σου κόβω το μισθό κατά 70% χωρίς να δίνει τα ανάλογα περιθώρια αναπροσαρμογής του οικογενειακού του προγράμματος. Λες και το πρόβλημα της δημόσια διοίκησης είναι η ηλικία, τα τυπικά και όχι τα ουσιαστικά προσόντα. Για παράδειγμα θέλουν να κάνουν τους δημοσιογράφους που εργάζονται στα δημόσια μέσα ενημέρωσης ή στα γραφεία τύπου να μπορούν, να ολοκληρώσουν την εργασία τους μέσα σε ένα οκτάωρο! Και μόνο αυτό δείχνει πόσο στο πόδι πάρθηκε η απόφαση γενικά της εφεδρείας. Θα έπρεπε πρώτα οι πολιτικοί υπεύθυνοι να προχωρήσουν με σταθερά βήματα πρώτον σε μια έγκυρη καταγραφή των δημοσίων υπαλλήλων (και όχι να βγάλουν ότι στη χώρα μας υπάρχουν τρεις αρχιεπίσκοποι!) δεύτερον σ’ ένα εξωρθολογισμό για την κάλυψη των αναγκών του δημοσίου, (δηλαδή να μην είναι τρεις εφοριακή διευθυντές στην πρωτεύουσα και κανένας σε ακριτικό νησί), τρίτον να άρουν το αμετάθετο και στη συνέχεια να έρθει η εφεδρεία. Το πρόβλημα στη δημόσια διοίκηση δεν είναι η εφεδρεία και το επόμενο βήμα η απόλυση αλλά η έλλειψη σωστού προγραμματισμού και αξιοπιστίας των πολιτικών υπευθύνων προς τους πολίτες. Πρέπει οι πολιτικοί υπεύθυνοι να κατανοήσουν ότι για να πάρει μπρος η κρατική μηχανή για να βοηθήσει στην οικονομική ανάπτυξη για να ξεπεραστούν τα κοινωνικά προβλήματα ο εργαζόμενος θέλει αξιοπιστία και δίκαια μεταχείριση από τους προϊσταμένους του.

Η Αναποτελεσματικότητα Των Πολιτικών Και ο Λαός

Χρήστος Χαλαζιάς — Fri, 16 Dec 2011 15:34:16 +0000

Δυο χρόνια διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ και δυο περίπου μήνες της πρωθυπουργίας του κ. Λουκά Παπαδήμου, οι πολίτες ζουν την ίδια αβεβαιότητα και ανησυχία για το αύριο, παρά τις πρώτες θετικές αντιδράσεις του για την κυβέρνηση Σωτηρίας. Στο χρονικό αυτό διάστημα αν και η κυβέρνηση σε εποχή σκληρής λιτότητας είναι η πολυπληθέστερη κυβερνητικών στελεχών των τελευταίων εκατό χρόνων που δεν έχει δώσει σημάδια ανάκαμψης. Η χώρα παραμένει στην ίδια κατάσταση και τα προβλήματα αντί να λύνονται γίνονται πιο περίπλοκα. Πικρές αλήθειες που ήδη γνωρίζουν και είναι υπόλογοι. Συνέχεια ψάχνουν για άλλοθι, για την κακοδαιμονία, ρίχνουν τις ευθύνες τους σε όλους μας, αναπτύσσοντας μια τραγική συνομωσιολογία σε βάρος του λαού. Γιατί δεν θέλουν να παραδεχθούν τα λάθη τους. Κανείς όμως δεν απαντάει στα ερωτήματα: γιατί δεν εφαρμόζονται οι νόμοι που ψηφίζονται στο Κοινοβούλιο; Φταίει ο λαός; Όχι βέβαια. Γιατί το κράτος δεν εισπράττει τα δισεκατομμύρια από τη φοροδιαφυγή; Φταίνε οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας; Όχι βέβαια. Το ό,τι δεν κατάφερε ένας υπέρ – υπουργός τότε να κάνει σωστά την απογραφή των δημοσιών υπαλλήλων, βγάζοντας ακόμη και 4 Αρχιεπισκόπους και υπαλλήλους πάνω απο90 ετών; φταίει η στατιστική υπηρεσία; Το ότι δεν έχουν προχωρήσει οι περικοπές των κρατικών δαπανών, και υπάρχουν υπουργοί με σαράντα υψηλόβαθμους συμβούλους, φταίει ο πολίτης; Ότι υπάρχουν δημόσια κτίρια άδεια και το υπουργείο ή κάποια άλλη δημόσια υπηρεσία, νοικιάζει πανάκριβα κτίρια ποιος φταίει; Η συναλλαγή. Η έλλειψη υπευθυνότητας των πολικών, δεν είναι τίποτα άλλο από την αδυναμία τους στο πελατειακό σύστήμα, το οποίο δυσκολεύει να ανταποκριθούν στο ρόλος τους. Όσο οι κομματικοί μηχανισμοί ελέγχου θα ελέγχονται από τα κόμματα τόσο θα δυσκολεύεται η δουλειά των πολιτικών, π.χ η δημόσια διοίκηση, που είναι ο βραχίονας του Κράτους, ο μηχανισμός που πρέπει να λειτουργήσει ανεξάρτητα για να επιτευχθούν οι στόχοι. Γνωστά είναι τα όσα συνέβησαν το καλοκαίρι όταν κήρυξαν οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές λευκή απεργία στους εισπρακτικούς μηχανισμούς του κράτους. Το θέμα αυτό έχει δυο απόψεις, ουσιαστικές και διαδικαστικές. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι η ξαφνική οριζόντια μείωση των μισθών των εργαζομένων, χωρίς να ληφθούν υπόψη από την πολιτική ηγεσία οι ανάγκες του κάθε υπαλλήλου. Το διαδικαστικό πρόβλημα που ανέκυψε οφειλόταν ότι δεν έγινε από το κράτος προγραμματισμό οι εισπράξεις των φόρων χάνοντας έτσι πολλά εκατομμύρια ευρώ από τα έσοδα του. Για να καλύψει το κενό έκανε εντυπωσιακά επικοινωνιακά τρυκ έτσι ώστε να πείσει το λαό ότι δεν πληρώνουν μόνο η μη προνομιούχοι. Ανακοίνωσε ότι όποιος χρωστάει στο δημόσιο πάνω από 100.000 θα συλλαμβάνεται και θα τιμωρείται με φυλάκιση. Όλες οι συλλήψεις έπαιξαν στα κεντρικά δελτία της τηλεόρασης. Είδαμε ανθρώπους να συνοδεύονται από αστυνομικούς ως κοινοί εγκληματίες με χειροπέδες στη δικαιοσύνη. Μέσα σε ένα μήνα έγιναν πάνω από 90 συλλήψεις και όλοι περίμενα να εισπραχτούν πάνω απο90.000.000 ευρώ. Μετά την παραπομπή τους στην δικαιοσύνη αυτό που νομοθετικά μπορούσε να κάνει ήταν να τους παραπέμψει σε τακτική δίκη και να καταθέσουν μια εγγύηση 2000 ευρώ και να αφεθούν ελεύθεροι. Το κράτος που περίμενε να εισπράξει τα μεγάλα ποσό, εισέπραξε μόνο 5.000.000 ευρώ, δεν τα κατάφερε γιατί τους νόμους που είχαν ψηφίσει παλαιότερα οι πολιτικοί έδιναν αυτό το δικαίωμα στον πολίτη τους. Αυτό που βγαίνει από το παραπάνω παράδειγμα είναι για τα σημερινά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουμε έχουν την ρίζα τους στο «¨μεγάλο ασθενή» που είναι το πολιτικό μας σύστημα. Δυστυχώς και με η νέα κυβέρνηση Σωτηρίας καρκινοβατεί στην παλαιοκομματική γάγγραινα. Κανείς γιατρός δεν μπορεί να βοηθήσει το μόνιμο και ταλαιπωρημένο θύμα του, τον Έλληνα πολίτη. Μπροστά σ’ αυτή την αβεβαιότητα, θα πρέπει να βρούμε χρόνο για να αντισταθούμε σ’ αυτό το σύστήμα: να το ανατρέψουμε, γιατί δεν φθάνει να το αποκαλούμε «ανεπαρκές» ή «αναχρονιστικό» ή «διαφθαρμένο» «ανάλγητο» και να μην κάνουμε τίποτα, αφήνοντας αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα να θέλουν και να το λύσουν.

Με Ελπίδα Και Όχι βία Γίνονται Αλλαγές

Χρήστος Χαλαζιάς — Wed, 14 Dec 2011 13:44:15 +0000

Στη σημερινή πολιτική – οικονομική κατάσταση, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει πέρα των άλλων και έλλειμμα πολιτικού κριτηρίου: Η ιστορική γνώση και η σωστή ενημέρωση της εσωτερικής αλλά και της παγκόσμιας οικονομικής – πολιτικής – γεωστρατηγικής κατάστασης. Αν κάποιος δεν γνωρίζει το παρελθόν και δεν είναι σωστά ενημερωμένος για την σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να κάνει σωστές επιλογές για το ποιος πρέπει να τον κυβερνήσει. Οι προϋποθέσεις αυτές σήμερα λείπουν από την εκλογική βάση σε μεγάλο ποσοστό. Α) είναι αρκετοί πολίτες που συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια με βασικό κριτήριο το κατά πόσο είναι αναγνωρίσιμοι και όχι επαγγελματικά καταξιωμένοι, β) τα Μέσα ενημέρωσης, και κύρια η τηλεόραση αποπροσανατολίζει τον μέσο πολίτη , για τα ουσιώδη προβλήματα και τον φορτώνει με επουσιώδη πληροφορίες, μεταφέροντας το ενδιαφέρον του στα κοινωνικά κουτσομπολιά και την σκανδαλοθηρία, με αναξιόπιστους αναλυτές – σχολιαστές και πολλές φορές με δήθεν διανοούμενους, οι οποίοι είναι πρώην κρατικοδίαιτη, και δεύτερον έχουν μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που έφθασε σήμερα η χώρας μας, διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια και παραχαράζοντας σημαντικά γεγονότα. Το ερώτημα που θέτουν πολλοί αναλυτές είναι για την παθογένεια του έλληνα πολίτη απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του , αφ’ ενός με την οικονομική κατάσταση, τη χαμηλή παραγωγικότητα, αν και εργάζεται περισσότερες ώρες από κάθε άλλο ευρωπαίο και αμείβεται λιγότερο, τα μεγάλα τραπεζικά του χρέη, αφ’ ετέρου με την γενικότερη υπολειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Όλα αυτά προσπαθούν οι πολιτικοί μας να τα διορθώσουν, άλλωστε για αυτό οδηγηθήκαμε σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Φτάνει όμως η πρόθεση. Όταν π.χ στο δημόσιο τομέα κυριαρχούν οι κομματικές κλαδικές που καταργούν κάθε πολιτική έννοια, και ο προστατευτικός συνδικαλισμός, ο οποίος απαγορεύει κάθε πειθαρχικό έλεγχο, και κάθε τιμωρία στους υπαλλήλους που δεν ασκούν τα καθήκοντα τους σωστά. Πώς να υπάρξει ανάπτυξη και ενδιαφέρον από τους επενδυτές όταν αυξάνονται συνέχεια οι φορολογική συντελεστές και δεν υπάρχει ένα σταθερό φορολογικό σύστημα που θα δίνει τη δυνατότητα στον επενδυτή να μελετήσει το κατά πόσο τον συμφέρει η επένδυση των κεφαλαίων του στη χώρα; Αυτά τα απλά πράγματα δημιουργούν κλίμα ανασφάλειας, και φοβίας σε κάθε πολίτη που δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Η διακατεχόμενη αυτή ανασφάλεια της κοινωνίας και η πολιτική αβεβαιότητα , όχι είναι καταστροφική για τη χώρα, αλλά υποχρεώνει την κυβέρνηση να παίρνει μέτρα με παραλείψεις και να επιβεβαιώνει όλα αυτά με τα οποία μας κατηγορούν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα πολιτικά κόμματα πρώτα πρέπει να κατανοήσουν βαθιά την κρισιμότητα της κατάστασης και στη συνέχεια να την πουν ανοιχτά στο λαό, δίνοντάς του ένα ορίζοντα που θα βάζει τέλος σε αυτό το αβέβαιο κλίμα, αν τους ενδιαφέρει να έχουν το λαό με το μέρος τους.

Κοινωνική και όχι λογιστική Ευρώπη

Χρήστος Χαλαζιάς — Fri, 09 Dec 2011 13:54:22 +0000

Στην σύνοδο κορυφής βασικό θέμα είναι το ξεπέρασμα της οικονομικής – πολιτικής κρίσηW που ίσως είναι η μεγαλύτερη που περνάει η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη δημιουργία της. Το μέλλον της περιγράφεται με τα ποιο μελανά σημεία, για να ξεπεραστεί η αντίθεση ανάμεσα στα δυο οικονομικά και κοινωνικά μοντέλα που συζητούνται. Το ένα είναι το κοινωνικό μοντέλο, το οποίο θεωρητικά ανταλλάσσει φορολογία και χαμηλή ανταγωνιστικότητα με υψηλή κοινωνική προστασία και το άλλο είναι αυτό που μιλάει για χαμηλή κοινωνική προστασία και ανταγωνιστικότητα. Το πρόβλημα αυτής της ανάλυσης είναι ότι υπερβάλλει στην εκτίμησή της για τις διαφορές που υπάρχουν εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επιπλέον μας ωθεί να σκεφτόμαστε με επιζήμιους όρους χαμένων και κερδισμένων και μάλιστα τη στιγμή ακριβώς που πρέπει να είναι ενωμένοι. Η ενότητα είναι ιδιαίτερα σημαντική σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή, επειδή χρειάζεται να δείξει ότι οι λαοί εξακολουθούν να πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στα πενήντα έξι χρόνια της Ε.Ε και τα έντεκα της Ευρωζώνης, έχει να δείξει αξιοσημείωτες κατακτήσεις, έθεσε τα θεμέλια για οικονομική επιτυχία, για κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη των λαών, αλλά το σημαντικότερο ένωσε την γηραιά Ήπειρο. Η συμπεριφορά των κυβερνήσεων Γερμανίας –Γαλλίας δείχνουν πως έχουν πειστεί ότι η ΕΕ και κυρίως η ευρώζωνη έχει τις απαντήσεις στα καθημερινά προβλήματα. Πως μπορούν οι οικονομίες μας να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας με ανταγωνισμό απέναντι στις αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ασίας με χαμηλό ημερομίσθιο και με αυτές της υψηλής όπως τεχνολογίας όπως οι ΗΠΑ η Ινδίες; Πώς μπορούμε να διατηρήσουμε ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας όταν η αναλογία μεταξύ των εργαζομένων που συνεισφέρουν και των πολιτών που λαμβάνουν και είναι υπέρ των δεύτερων καθώς ο πληθυσμός της Ευρώπης γερνάει; Και δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική απέναντι στην μεταναστευτική πρόκληση; Αναπόφευκτα σ’ αυτές τις επισημάνσεις χρειάζεται διάλογος προς την κατεύθυνση της ΕΕ. Και μπαίνει κανείς στον πειρασμό να κάνει αυτόν το διάλογο με αναφορές στην ιδρυτική διακήρυξη. Όμως ενδέχεται να πολωθεί το κλίμα, άνευ λόγου. Οι δεκαεπτά της Ευρωζωνης που αντιμετωπίσουν και την μεγαλύτερη κρίση μπορούν να μελετήσουν π.χ το μοντέλο της Σουηδίας, στο οποίο διαφαίνεται ο τρόπος με τον οποίο είναι δυνατόν να συνδυαστεί ένα ισχυρό κοινωνικό μοντέλο, με δυναμική και εξωστρεφή οικονομία. Όταν όλα τα κράτη – μέλη υπέγραψαν την Κοινωνική Χάρτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης το έκαναν γιατί πίστευαν σε μια ισχυρή κοινωνική πολιτική τόσο σε ευρωπαϊκό αλλά και σε εθνικό επίπεδο, που προστατεύει του ασθενέστερους πολίτες και κράτη. Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές οικονομίες και κοινωνικές παραδόσεις. Όμως καμιά χώρα της ΕΕ δεν προσβλέπει σε μια υπέρ – ανταγωνιστική οικονομία χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, όπως καμιά χώρα δεν προσβλέπει σ’ ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας χωρίς οικονομικά μέσα που απαιτούνται για τη χρηματοδότηση. Όλοι και οι εικοσιεπτά αλλά και οι δεκαεπτά της Ευρωζώνης αντιμετωπίζουν την ίδια πρόκληση, πώς να χειριστούν τις σύγχρονες διεθνής συνθήκες με τρόπο που να εξασφαλίζει και ανταγωνιστική οικονομία και μια δίκαια κοινωνία. Οι κοινοί παράγοντες που συνδέουν και τις δυο αυτές επιδιώξεις είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας: όπως έχει κατά το παρελθόν τονιστεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η καταπολέμηση της ανεργίας είναι το ισχυρότερο όπλο της ΕΕ για την καταπολέμηση της φτώχειας. Το ζήτημα δεν είναι να βρεθεί μια συνταγή που θα δίνει λύση στην κρίση αδιαφορώντας για τους πολίτες, για τις παραδόσεις του κάθε μέλους – κράτους. Αλλά να δημιουργηθεί ένα όραμα ανάπτυξης στα πλαίσια των εθνικών στρατηγικών. Αυτή η σύνοδος δεν θα πρέπει να δει την κρίση λογιστικά αλλά ανθρώπινα γιατί οι αριθμοί των αγορών δεν μπορούν αν αντικαταστήσουν τους ανθρώπους. Ας μπουν οι πρώτες βάσεις τώρα και ξαναβρεθούν για να αποφασίσουν, τις αλλαγές. Οι Ευρωπαϊκοί λαοί από παράδοση είναι ουμανιστές και ποτέ δεν δέχθηκαν την σκλαβιά στους χώρους εργασίας. Άλλωστε αυτό το επιβεβαιώνουν οι πολυάριθμές ανατροπές των αυταρχικών καθεστώτων.

Η διαχρονική διαφθορά και Η Πολιτική Αδιαφορία

Χρήστος Χαλαζιάς — Mon, 05 Dec 2011 14:54:40 +0000

Πριν από λίγες μέρες είδε το φως της δημοσιότητας η έκθεση του Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς για το 201 η χώρας μας καταλαμβάνει μια από τις πρώτες θέσεις μαζί με την Κολομβία. Όπως σημειώνεται στην έκθεση «ότι οι διαμαρτυρίες που σημειώνονται παγκοσμίως, οι οποίες συχνά πυροδοτούνται από φαινόμενα διαφθοράς, καταδεικνύουν σαφώς ότι οι πολίτες θεωρούν ότι τόσο οι ηγέτες τους όσο και οι δημόσιοι φορείς δεν διακατέχονται από ακεραιότητα και διαφάνεια. Στο άκουσμα αυτό δεν παρατήρησα να ταράσσεται το πολιτικό μας σύστημα το οποίο κατά την έκθεση εμπλέκεται. Το φαινόμενο της διαφθοράς σε όλα σχεδόν τα κοινωνικά επίπεδα δείχνουν την αποσύνθεση και τη διάβρωση των θεσμών. Ο Έλληνας πολίτες τα τελευταία χρόνια αμφισβητεί έντονα την ηθική ακεραιότητα των πολιτικών, εκτιμώντας ότι ο ποιο διαπλεκόμενος τομέας πέρα του δημοσίου είναι τα δυο πολιτικά κόμματα εξουσίας. Όταν οι ηγέτες των δυο κόμματων εξαγγέλλουν νόμους για την καταπολέμηση της διαφθοράς και ισχυρίζονται ότι θα πληρώσουν οι «νταβατζήδες» δήλωνε ο Κ. Καραμανλής, για να πει αργότερα ο Γ. Παπανδρέου. στο Συμβούλιο Κορυφής το Δεκέμβρη του 2009 «κυβερνώ μια διαφθαρμένη χώρα», όλες αυτές οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών δεν πείθουν κανένα πολίτη. Από το 1981 για να μην πάω πιο πίσω, ο τότε υπουργός Δημόσιας Διοίκησης και μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κωστής Στεφανόπουλος είπε στη βουλή των Ελλήνων: « Σήμερα το κυριότερο μειονέκτημα, το κυριότερο αμάρτημα της Δημοσίας Διοικήσεως, για μένα είναι η δωροδοκία, που υπάρχει στο χώρο της. Η δωροδοκία, η οποία συνδυάζεται, δυστυχώς, με ευθύνη και εκείνων που δωροδοκούν, όχι μόνο εκείνων που λαμβάνουν» και πρόσθεσε «Δεν έχω κανένα δισταγμό να είπω ότι ξέρω Υπηρεσίες – χωρίς να μπορώ να το αποδείξω – όπου η δωροδοκία έχει γίνει καθεστώς». Δεκαπέντε χρόνια αργότερα ο Υπουργός Δημόσιας Διοίκησης κ. Αλέκος Παπαδόπουλος δηλώνει στην εφημερίδα «Το Βήμα» «Η Διαφθορά απειλεί την συνοχή της Ελληνικής κοινωνίας και αποτελεί την Λερναία Ύδρα του κρατικού μηχανισμού»! Μετά από δεκατέσσερα χρόνια ο γενικός επιθεωρητής κ. Ρακιτζής στην έκθεση του καταγράφει τις δημόσιες υπηρεσίες που έχουν την μεγαλύτερη διαφθορά. Το φαινόμενο της διαφθοράς είναι κάτι που συμβαίνει στην εποχή μας ; την απάντηση την δίνει σε ένα άρθρο του ο Βλάσης Γραβριηλίδης: « Είμεθα αντιπολιτευόμενοι, όσον ουδείς άλλος. Αντιπολιτευόμεθα τον Κουμουνδούρο, αντιπολιτευόμεθα την βασιλείαν , αντιπολιτευόμεθα τα ήθη, τα συμφέροντα, τας σκέψεις της κρατούσης κοινωνίας. Αλλά διότι είμεθα αντιπολιτευόμενοι, δεν είμεθα και όργανα της λεγομένης επισήμου αντιπολιτεύσεως. Ως άρνησιν της πολιτικής του Κουμουνδούρου και των οπαδών της την υποστηρίξαμεν άχρι τούδε, την υποστηρίζομεν τώρα και θα την υποστηρίξωμεν και εν τω μέλλοντι. Θα την βοηθήσωμεν μάλιστα να σχηματίση και κυβέρνησιν – εάν ως τότε δεν αναλάμψη άλλη κυβερνητική διέξοδος. Διατηρούμεν, όμως, απέναντι αυτής πλήρη την ανεξαρτησίαν μας, διότι μπορεί να πιστεύωμεν ότι ερχόμενος ο κ. Τρικούπης εις τα πράγματα θα κυβερνήση τιμιώερον την Ελλάδα, αλλά και δεν εσχηματίσαμεν δι΄αυτού και το κόμμα του την πεποίθησιν, ότι θα επιστατήσωσιν αυτοί της μεγάλης επαναστάσεως, ήτις απαιτείται εν τω εσωτερικώ του τόπου αυτού όπως σωθή η Ελλάς. Όχι διότι επρωθυπούργησε και ο κ. Τρικούπης και δεν τον είδομεν να άρει τον πέλεκυν και αρχίζων από την αυλήν, να είπη: Κάτω τα τελούμενα εδώ όργια! Κάτω αυτή η πονηρά θέλησις, η παραμονεύουσα την τύχην του έθνους και απειλούσα αυτήν τηνύπαρξιν του κράτους! Κάτω όσοι αντιπρόσωποι τουΈθνους εμπορεύονται την βολευτείαν! Κάτω οι αρχιλησταί και τμηματάρχαι των υπουργείων ! Εις την φυλακίν αυτοί οι αντί 300 δραχμών το μήνα κτίζοντες μέγαρα εις Πειραιά και ενδύοντες βελούδα τας συζύγους των ! Εις την φυλακήν οι πωλούντες την διακιοσύνη δικασταί! Εις το φως όλαι αι καταχρήσεις! Κάτω η στρατιωτική ανικανότης και αυθάδεια, ήτις ουδέποτε θα επιτρέψη να σχηματισθή ελληνικός στρατός ! Κάτω οι Ζεϊμπέκαι της Χωροφυλακής! Αυτά δεν τα είπετότε και αφού δεν τα είπετότε, δεν θα τα πη ίσως και τώρα και ημείς θέλομεν άνθρωπον δια να πει αυτά και όχι μόνον να τα πη και να τα εκτελέση, διότι θα έχει των τιμίων και είμεθα πολλοί οιτίμιοι, αλλά δεν έχομεν κεφαλήν και δεν συνηθίσαμε ακόμα να πολιτευόμεθα». Πόσα αλήθεια έχουν αλλάξει από την εποχή που ο Βλάσης Γαβριηλίδης έγραφε αυτό το άρθρο με το σήμερα; Ίσως τίποτα. Η διαφθορά δεν καταπολεμάτε με ευχές και κριτικές αλλά με αυστηρούς και δίκαιους νόμους.

Αν Αλλάξουμε Εμείς θα Αλλάξουν και οι Πολιτικοί Μας

Χρήστος Χαλαζιάς — Tue, 29 Nov 2011 10:14:37 +0000

Πρόσφατες δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ελλήνων αδιάφοροι για την πολιτική, ένας λαός που κύριο γνώρισμα είναι η πολιτικολογία. Σε μια απόπειρα αυτού του φαινομένου, ίσως μια από τις αιτίες να είναι και η χαμηλή λαϊκή εκτίμηση προς τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί γενικότερα και το επιφανές βαδίζουν τμήμα τους, οι βουλευτές, χρεώνονται με πλήθος αρνητικών πραγμάτων. Στην καλύτερη περίπτωση τους καταλογίζεται ότι το κύριο μέλημά τους είναι η επανεκλογή τους και ότι αυτό το μέλημα καθορίζει τις όποιες επιλογές τους. Και είναι αξιοσημείωτο ότι οι κρίσεις αυτές δεν αφορούν μόνο τους πολιτικούς και τους βουλευτές κάποιων αντιπάλων κομμάτων, τα ίδια σκέφτονται και για τους «δικούς τους» βουλευτές οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι τους: τους υποστηρίζουν σαν εργαλείο χρήσιμο για τη διεκπεραίωση των υποθέσεων τους. Μπορεί η κατακραυγή αυτή να είναι υπερβολική. Είναι., πάντως, αλήθεια – και ίσως αποτελεί ελαφρυντικό – ότι η συνηθισμένη σταδιοδρομία ενός πολιτικού τον αναγκάζει να περάσει από δουλειές και δοκιμασίες καταστρεπτικές για το ήθος του και για τη σπονδυλική του στήλη. Αν ξεκινήσει από την κομματική «νεολαία» - απαλλαγμένη από τα καθήκοντα της αφισοκόλλησης και κάποιων δυναμικών εκδηλώσεων – θα έχει θητεύσει σε ένα σχολείο ελιγμών όπου η ανάδειξη κατά βάση εξαρτάται από την εύνοια κάποιου αρχηγού. Αλλά κι αν μπει απευθείας στην κομματική ζωή και πάλι σύντομα θα καταλάβει ότι η προσκόλληση στον αρχηγό ή κάποιος δελφίνο, η υποταγή στη γραμμή, το κλείσιμο των ματιών σε κάποιες παρανομίες, η κολακεία του ψηφοφόρου και οι ψεύτικες υποσχέσεις είναι στοιχεία πολύ χρήσιμα για την κομματική και πολιτική άνοδο. Που να περισσέψει χώρος για πολιτική σκέψη, για πολιτικό ήθος, για πολιτική αξιοκρατία. Μια από τις κρίσιμες συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι ότι λειτουργεί αποτρεπτικά στους πιο εκλεκτούς από τους νέους που κάποια στιγμή αναλογίσθηκαν το ενδεχόμενο της ανάμιξής τους στην πολιτική. Όλα αυτά οδηγούν ε μια γενικότερη αποδοκιμασία των πολιτικών που κατά κανόνα εκδηλώνεται προς κάθε κατεύθυνση, καμιά φορά προς τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η αποδοκιμασία των πολιτικών εύκολα μετατρέπεται σε αποδοκιμασία της πολιτικής. δεν αποδοκιμάζονται μόνον οι άνθρωποι που την ασκούν κακώς ή έστω και τα συστήματα που προκαλούν την κακή άσκησή της, αποδοκιμάζεται η ίδια η πολιτική, το ενδιαφέρον γι’ αυτήν και η ενασχόληση μαζί της. Και από εδώ αρχίζουν οι κίνδυνοι. Η πολιτική είναι αναγκαία εφόσον η πράξη κράτους είναι αναγκαία. Κράτος δεν θα χρειαζόταν μόνον σε μια αναρχική κοινωνία, όπου οι άνθρωποι θα ήταν άγγελοι και θα συζούσαν χωρίς κακίες και πάθη, χωρίς να πρέπει να εργάζονται και να συναλλάσσονται, περιφερόμενοι σε παραδεισιακούς λειμώνες και ζώντας με τους καρπούς που θα έκοβαν από τα δένδρα. Κάποια μορφή κράτους ήταν πάντα, είναι τώρα και πιθανότατα θα είναι στο μέλλον, αναγκαία. Κάποιος πρέπει να έχει την εξουσία να ρυθμίζει με κανόνες τη συμβίωσης των ανθρώπων, να επιβάλει κυρώσεις για την παράβαση των κανόνων αυτών και να οργανώνει όλες τις διαδικασίες που χρειάζονται για τη θέσπιση, την εφαρμογή, την τήρηση και την περιφρούρηση των κανόνων, Ακόμα και κείνοι που υποστηρίζουν ότι στην εποχή μας χρειάζεται λιγότερο κράτος» δεν είπαν ποτέ ότι το κράτος δεν χρειάζεται καθόλου. Η ολική κατάργηση του κράτους ήταν μια από τις πολλές προφητείες του Κ. Μαρξ, που διαψεύσθηκαν από την πραγματικότητα: στην τελική του φάση, όταν ο κομμουνισμός θα έκανε τον άνθρωπο να περάσει από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας, το κράτος θα μαραίνονταν. Αβέβαιο ήταν το τι θα αντικαθιστούσε ως ρυθμιστής της συμβίωσης. Βέβαια είναι ότι ογδόντα χρόνια λειτουργίας οδήγησαν στην πιο διογκωμένη παντοδυναμία του κράτους που είχε εμφανισθεί στην σύγχρονη ιστορία. Η κρατική εξουσία προϋποθέτει κάποιον φορέα και η πολιτική δεν είναι παρά το σύνολο των ενεργειών που συνδέονται με την ανάδειξη του φορέα της κρατικής εξουσίας. Βέβαια, στις δημοκρατίες ο υπέρτατος φορέας της κρατικής εξουσίας είναι ο ίδιος ο λαός. Αλλά εκεί χρειάζονται κατά κανόνα κάποια πρόσωπα που θ ασκήσουν την εξουσία αυτή, στο όνομα του λαού ως εκπρόσωποι του . Πολιτικοί είναι τα πρόσωπα που ασκούν κρατική εξουσία. Αν αποδοκιμάζουμε τους σημερινούς πολιτικούς πρέπει να τους αλλάξουμε ή πιο ακριβοδίκαια, πρέπει να αλλάξουμε όσους αποδοκιμάζουμε. Θα πρέπει και εμείς να σταματήσουμε να πηγαίνουμε στα γραφεία τους αναπτύσσοντας τις πελατειακές σχέσεις για μικρό εξυπηρετήσεις. Οι κραυγές και οι ψίθυροι κατά τις πολιτικής είναι συνηθισμένη κατάληξη της απογοήτευσης από την κακή άσκησή της. Ως ξέσπασμα δικαιολογούνται, αλλά ως γενικότερη τοποθέτηση είναι επικίνδυνα γιατί παραγνωρίζουν τον αναντικατάστατο ρόλο της πολιτικής και των πολιτικών στη λειτουργία της δημοκρατίας. Έτσι ανοίγει η πόρτα για τις εκτροπές . Αν θέλουμε να εκφράζουμε ελεύθερα την άποψη μας να είμαστε αυτεξούσιοι, η πολιτική είναι το μοναδικό μέσο. Όσο άχαρο κι αν είναι το έργο, η ανύψωση του επιπέδου της πολιτικής είναι χρέος όλων μας. Και η ανύψωση αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αν είμαστε κλεισμένη μέσα στον ατομικό μας μικρόκοσμο. Μόνο αν όλοι αντιληφθούμε τη δύναμη μας και την αξιοποιήσουμε θα αλλάξει και ο δημόσιος βίος.